تاریخچه اولین داروخانه شبانه روزی ایران

تا سال ها بعد داروخانه های ایران به صورت روزانه و آنگونه که از ابتدا پایه گذاری شده بودند به فعالیت خود ادامه دادند. در دوره ی بعد از جنگ جهانی دوم و کمی قبل از آن اولین داروخانه ی شبانه روزی در ایران و در شهر رشت افتتاح شد. این داروخانه که نام آن داروخانه کارون بود، توسط فردی ارمنی به نام آرسن میناسیان تاسیس شد. آرسن از جمله افراد نیکوکار و معتمد شهر رشت بود. او پس از اخذ دیپلم برای کار به شهر قزوین رفت و در داروخانه ای مشغول به کار شد. آرسن در همان داروخانه راه و روش های داروسازی را آموخت و به داروساز تجربی تبدیل شد. او پس از ازدواج با “مارو” دختر داروخانه دار به شهر رشت برگشت و به تولید و فروش داروهای خود به داروخانه داران پرداخت. پس از مدتی آرسن متوجه شد که داروهای او با چند برابر قیمت به دست مردم میرسد، از آنجا بود که تصمیم گرفت بستری را برای فروش داروها به همان قیمتی که برای خودش تمام میشد به مردم بفروشد. این شد که تصمیم به تاسیس داروخانه شبانه روزی گرفت تا لحظه ای از خدمت به مردم بازنشیند. در آن دوره ی جنگ که کشور با کمبود دارو مواجه شده بود، آرسن داروهای خود را با کمترین قیمت و گاها بصورت رایگان در اختیار مردم قرار می داد و همین باعث شده بود تا دشمنانی پیدا کند و حاشیه سازی علیه او افزایش پیدا کند. مردم اما به این حواشی اهمیت نمی دادند زیرا از اثر معجزه آسای داروهای او بر بهبودشان مطمئن بودند. این تنها اقدام آرسن برای مردم نبود، او به عنوان رئیس هیئت ارمنی رشت انتخاب شد و با همکاری و کمک مردم خَیِر توانست خانه سالمندانی را در رشت بنا کند. این مرکز در نزدیکی مزار میرزا کوچک خان واقع شده و علاوه بر سالمندان از معلولین نیز نگه داری میکند. آرسن بیشتر درآمد خود از داروخانه را خرج این مرکز سالمندن میکرد. اعتبار او در حدی بود که از او به عنوان وکیل مردم در دادگاه ها کمک میگرفتند.

آرسن در سنین میانسالی از بیماری تنگی نفس رنج میبرد و هیچ کسی جز خودش از این موضوع مطلع نبود. تا اینکه در تاریخ 14 فروردین 1356 هنگامی که مشغول خدمت رسانی به سالمندان و معلولین مرکز بود دچار تنگی نفس شدید شد و پزشکان تا آخرین لحظات تلاش خود را برای بهبود او کردند اما سرانجام در ساعت 10 شب 14 فروردین 1356 در سن 71 سالگی آرسن میناسیان چشم از جهان فروبست. آرامگاه او در شهر رشت جایی که مردمش خود را مدیون این مرد فقید میدانند و در مدرسه انوشیروان که سالها شاهد تلاش و فداکاری او بود به خاک سپرده شد. به پاس قدردانی از او هرساله مردم رشت در کنار مزارش گرد هم می آیند. همچنین چندین کتاب و گردهمایی به پاس زحمات وی در شهر رشت نوشته و برگذار شده است.