به تازگی مقاله ای منتشر شده است و نشان می دهد که با در پیش گرفتن یک رویکرد جدید در شیمی درمانی می توان نرخ بقا در بیماران مبتلا به سرطان گاستریک و متاستاز صفاقی را دو برابر کرد.
در متاستاز صفاقی، سلول های سرطانی به دیواره حفر شکمی هم می رسند و آن ها را آلوده می کنند.
سرطان گاستریک و شیمی درمانی با روش جدید؛ پیش زمینه
شروع به رشد سلول های سرطانی در معده باعث ابتلا به سرطان معده می شود. به سرطان معده، سرطان گاستریک هم می گویند. اکثر موارد ابتلا به این سرطان زمانی تشخیص داده می شود که سلول های سرطانی تمام قسمت های معده را در بر گرفته اند. در این شرایط، دیگر احتمال درمان هم چندان وجود ندارد.
به گفته یکی از محققان حاضر در این مطالعه، “در طول این سال ها شاهد افزایش موارد ابتلا به سرطان معده به خصوص در جوانان هستیم. موارد جدید بسیار پیشرفته تر از موارد قدیمی هستند. متاسفانه وقتی که سرطان معده پیشرفت کرده و به صفاق برسد، فقط از روش درمان سیستماتیک می توان استفاده کرد. در نتیجه درمان با این روش، بیمار به طور متوسط فقط یک سال زنده می ماند. با این روش جدید می توانیم مدت زمان زندگی این گروه از بیماران را بیشتر کنیم.”
درباره مطالعه
شرکت کنندگان این مطالعه را بیماران مبتلا به سرطان گاستریک مرحله چهار با سنین 46 تا 62 سال تشکیل می دهند.
شرکت کنندگانی که در این مطالعه حضور داشتند، اول به روش جراحی کاهش دهنده حجم سلولی عمل شدند تا تمام تومورهای سرطانی مشاهده شده در معده و حفره شکمی نابود شوند. سپس تحت درمان با شیمی درمانی هیپرترمیک درون صفاقی (HIPEC) قرار گرفتند.
بعد از اتمام این کارها، بیماران حدود شش روز در بیمارستان بستری بودند. این روش در اکثر بیماران هیچ پیامدی به همراه نداشت.
در این روش از شیمی درمانی، حفره شکمی از داروهای داغ شیمی درمانی پر می شود. به گفته محققان، در این روش هم می توان از دوزهای بیشتری از دارو استفاده کرد و هم نفوذپذیری داروها بیشتر می شود. به طبع آن و در مقایسه با روش های قدیمی، سلول های سرطانی بیشتری نابود می شوند.
یافته های مطالعه
به گفته نویسنده ارشد مطالعه، “بیمارانی که به سرطان گاستریک مرحله چهار مبتلا می شوند، به طور متوسط حدود 13 ماه زنده می مانند. اما زمانی که از این ترکیب جدید داروهای شیمی درمانی در هنگام شیمی درمانی هیپرترمیک درون صفاقی استفاده شود، بیش از نیمی از بیماران (55 درصد) تا سه سال بعد از انجام جراحی می توانند به زندگی خود ادامه دهند.”
بعد از اتمام این کارها و ترخیص از بیمارستان، در دو سال اول محققان هر سه تا چهار ماه یک بار وضعیت شرکت کنندگان را بررسی می کردند. در هنگام مراجعه، از شرکت کنندگان خواسته میشد که تصویر برداری انجام دهند و علاوه بر این، نشانگرهای تومور هم بررسی می شد.
در نتیجه استفاده از این روش، نرخ بقا برای مدت یک، دو و سه سال در بیماران به ترتیب برابر با 96 درصد، 78 درصد و 55 درصد شده بود.
