به تازگی مقاله ای منتشر شده است و نشان می دهد که تشخیص زود هنگام و درمان موثر سندرم درد منطقه ای پیچیده منجر به بهبودی در طول فقط 18 ماه می شود.
این یافته ها بسیار مهم بوده و میلیون ها نفر در سراسر جهان را دوباره امیدوار می کند. بیش از 80 درصد از بیمارانی که مشخص می شود به این عارضه مبتلا شده اند، فقط در عرض 18 ماه حالشان خوب می شود.
سندرم درد منطقه ای پیچیده و درمان فوری؛ پیش زمینه
سندرم درد منطقه ای پیچیده یک نوع عارضه مزمن و اختلال درد است که معمولا بیمار در تمام طول عمرش باید با آن دست و پنجه نرم کند. این در حالی است که روش های زیادی هم برای درمان وجود ندارد.
تروماهایی مثل عمل جراحی و شکستگی استخوان ها (مثل شکستگی پایلون) باعث تحریک این سندرم می شوند. نشانه شروع این سندرم، احساس درد شدید در یک قسمت از بدن است. البته معمولا درد تا بعد از پایان دوره درمان هم ادامه دارد.
بیماران با مشکلاتی مثل تعریق، تنظیم دمای بدن و تحرک بدنی هم مواجه می شوند. این بیماری بیشتر خانم ها را هدف قرار می دهد؛ به این صورت که تعداد مبتلایان خانم چهار برابر بیشتر از آقایان است.
درباره مطالعه
محققان به منظور انجام این مطالعه، آخرین دستاوردها در رابطه با همه گیر شناسی، پاتوفیزیولوژی، تشخیص و درمان این عارضه را بررسی کردند.
به گفته نویسنده ارشد این مطالعه، “سندرم درد منطقه ای پیچیده یک نوع اختلال درد نادر است. احساس درد شدید و تغییر در عضلات، میزان حساسیت، پوست، استخوان و اعصاب از نشانه های آن است. معمولا آنقدر بیمار را تحت تاثیر قرار می دهد که نمی تواند کارهایش را انجام داده و در کارهای اجتماعی شرکت کند. به خاطر نادر بودن این عارضه، شواهد زیادی هم وجود ندارد که مشخص کنیم کدام روش درمان موثرتر است.”
یافته های مطالعه
مشخص شد که بهترین روش های برای درمان این عارضه، افزایش اطلاعات بیماران، تجویز داروهایی برای کنترل درد یا به عبارت دیگر، داروهای مسکن (مثل استامینوفن) توان بخشی و در صورت نیاز، حمایت های روانی است.
به گفته یکی از محققان حاضر در این مطالعه، “ما با تجویز داروهای مسکن و توان بخشی می توانیم تمام جنبه های این سندرم را پوشش داده و کاری کنیم تا بلافاصله بعد از شروع نشانه ها و در 12 تا 18 ماه ابتدایی، وضعیت بیمار بهتر شود.”
آن ها در پایان به این نکته اشاره می کنند که، “البته هنوز باید مطالعات بیشتری در این زمینه انجام شود. با این حال، بررسی های ما نشان می دهد که فاکتورهای بیولوژیکی و روانی اجتماعی در این عارضه نقش دارند. با کنترل موفق این عارضه می توانیم این فاکتورها را هم هدف قرار دهیم.”
