در مقاله ای که به تازگی منتشر شده است، گروهی از محققان نقش تحرک بدنی به عنوان یک مکانیسم جبران کننده بر تاثیرات مخرب انزوای اجتماعی بر سلامت روان را بررسی می کنند.
انزوای اجتماعی و تحرک بدنی؛ پیش زمینه
انزوای اجتماعی و تنهایی درست مثل چاقی مفرط، زیاده روی در مصرف مشروبات الکلی یا کشیدن 15 نخ سیگار در یک روز، تاثیرات بسزایی بر سلامت فرد دارند. بعلاوه، این کارها به سلامت روان و شبکه های عصبی تنظیم کننده احساسات هم آسیب زده و ریسک ابتلا به اختلال های رفتاری را زیاد می کند.
شیوع بیماری کرونا در سال 2019 باعث شد تا حواس پزشکان و محققان به اثرات مخرب دوری از دیگران بر سلامت روان انسان معطوف شود.
تحرک بدنی که لازمه سلامت روان است و در تنظیم احساسات توسط مغز اثر قابل توجهی دارد، یک راهکار عالی برای درمان این مشکل تلقی می شود.
درباره مطالعه
هدف محققان از انجام این مطالعه، بررسی تاثیر تحرک بدنی بر سلامت روان ناشی از انزوای اجتماعی بود.
شرکت کنندگان در دو مرحله در این مطالعه حضور داشتند: مطالعه اصلی و همانند سازی.
در مطالعه اصلی، 317 بزرگسال سالم و جوان بین سنین 18 تا 28 سال شرکت کردند. شرکت کنندگان مطالعه دوم را هم 30 بزرگسال سالم بین سنین 18 تا 63 سال تشکیل می دادند که محققان در دوران کرونا همکاری خود را با آن ها شروع کردند.
شرکت کنندگان موظف به استفاده از شتاب سنج بودند تا میزان تحرک بدنی شان مشخص شود. باید یک برنامه ثبت وقایع الکترونیکی در موبایل خود نصب می کردند تا محققان بتوانند برخوردهای اجتماعی و وضعیت احساسی آن ها را بررسی کنند.
علاوه بر جمع آوری داده های رفتاری، محققان از گروهی از شرکت کنندگان اسکن های ام آر آی کاربردی هم گرفتند تا فعالیت مغزی شان را بررسی کنند.
عمدتا تمرکز خودشان را بر شبکه حالت پیش فرض مغز قرار دارند. شبکه حالت پیش فرض یک نشانگر عصبی مربوط به انزوای اجتماعی و ریسک بروز افسردگی است.
یافته های مطالعه
بررسی های محققان نشان می دهد که هر چقدر افراد تحرک بدنی بیشتری داشته باشند، انزوای اجتماعی اثرات کمتری بر سلامت روان شان می گذارد.
آن ها در ادامه می گویند که برای مقابله با اثرات خطرناک انزوای اجتماعی در زندگی روزانه، فرد باید هر ساعت و روزانه به طور متوسط 349 میلی جی فعالیت بدنی داشته باشد. یافته های مطالعه دوم هم همین نکته را نشان می دادند.
از منظر نوروبیولوژیکی هم این مطالعه نشان داد افرادی که قابلیت ارتباطات بیشتری در حالت پیش فرض شان وجود دارد، تحرک اجتماعی بیشتر می تواند اثرات مخرب انزوای اجتماعی را در آن ها کم کند.
علاوه بر این، آن دسته از شرکت کنندگانی که با افراد کمتری در ارتباط هستند اما تحرک بدنی بیشتری دارند، کمتر احساس تنهایی می کنند.
تحرک اجتماعی؛ نتیجه گیری
به طور کلی، یافته های این مطالعه نشان می دهد که تحرک بدنی باعث کاهش اثرات مخرب انزوای اجتماعی بر سلامت روح و روان انسان می شود.
