یادداشت نویسنده: مقاله زیر نسخه‌ی ویرایش شده ای از سخنرانی ارائه شده توسط دکتر مارینا ادشید در رویدادی با حمایت گروه علمی پژوهشی بهداشت زنان و دانشکده هنر در دانشگاه بریتیش کلمبیا، با عنوان، “تا همیشه خوشبخت: ازدواج چگونه بر سلامتی و خوشبختی ما تأثیر می گذارد” است و با اجازه او در اینجا منتشر شده است.
در سال 1986 مجله نیوزویک با انتشار یک خبر جنجالی قلب همه زنان مجرد تحصیل کرده را از وحشت پر کرد و ادعا کرد که با اولویت قرار دادن تحصیلات، زنان به طور قابل توجهی شانس ازدواج خود را کاهش می دهند.
مقاله ای با عنوان “آیا برای شاهزاده جذاب خیلی دیر است؟” هشدار داد که اگر یک زن تحصیل کرده در 25 سالگی هنوز مجرد باشد، فقط 50٪ احتمال ازدواج دارد. در 30 سالگی، این احتمال به 20٪ کاهش یافت و در 35 سالگی، این احتمال به 5٪ کاهش می یابد. و اگر خدای ناکرده زنی در سن 40 سالگی هنوز مجرد باشد، احتمال اینکه مورد اصابت صاعقه قرار گیرد بیشتر از آن است که بتواند لباس سفید عروسی به تن کند.
حتما بخوانید: عشق در سلامتی افراد چه تاثیری می گذارد
بیش از 30 سال بعد، ما می دانیم که این پیش بینی ها چقدر اشتباه بوده است: حتی در میان آن زنانی که ازدواج خود را به بعد از 40 سالگی موکول کردند، تقریباً 70٪ در نهایت ازدواج کردند.
و 30 سال طول نکشید تا شواهدی در دسترس قرار گرفت که نشان می دهد این پیش بینی ها کاملاً اشتباه بوده اند. علیرغم اینکه تکذیب باور های قدیمی توسط دانشگاهیان معتبری از ییل و هاروارد انجام شده بود ولی هرگز در هیچ مجله ای نشر نیافت.
اما علیرغم نادرست بودن، این باور بخشی از باور های اجتماعی شد، که زنان اگر ازدواج را در اولویت قرار ندهند، ممکن است هرگز اتفاق نیفتد، و زن با یک زندگی توأم با بدبختی و تنهایی رها خواهد شد.
این روایت به خوبی در صحنه ای از فیلم بی خواب در سیاتل خلاصه می شود که یکی از همکاران آنی(اجرا شده توسط مگ ریان) به او هشدار می دهد: “کشته شدن توسط یک تروریست راحت تر از یافتن شوهر در سن بالای 40 سالگی است” آنی پاسخ می دهد “این آمار درست نیست!” و دوستش پاسخ می دهد “اره، درست نیست اما به نظر درست میاد “.
اوایل سال جاری هنگامی که گاردین مقاله ای را به نقل از یک اقتصاددان از دانشکده اقتصاد لندن که ادعا می کرد زنان مجرد و بدون فرزند خوشبخت ترین بخش از جامعه هستند، باعث ایجاد این تفکر شد که”اگر شما مرد هستید احتمالاً بهتر است ازدواج کنید؛ اگر شما یک زن هستید، خود را به زحمت ازدواج نیندازید”.
محققانی که در این زمینه آگاهی دارند و با نحوه تحلیل داده ها در این تجزیه و تحلیل خاص آشنایی خوبی دارند، که البته این مسئله را در یک مجله معتبر منتشر نکردند ولی به سرعت این یافته را که زنان مجرد سالم تر و شادتر هستند را بی اعتبار کردند. با این وجود این داستان به سرعت پخش شد و در صدها رسانه در سراسر جهان ظاهر شد.
به نظر می رسد رسانه ها هرگز از گفتن اینکه چگونه باید زندگی کنید به زنان خسته نمی شوند. اما این داستان یک قصه طولانی است و دلیل اینکه این مسائل برای اکثریت باور پذیر است که این است که در مورد بسیاری از افراد صدق می کند..
واقعاً ما درباره ازدواج، سلامتی و خوشبختی چه می دانیم؟
آیا افراد متاهل خوشحال ترند؟
پاسخ محتاطانه به این سوال این است، بله؛ به نظر می رسد افراد متاهل از افراد مجرد، خوشبخت ترند. و در حقیقت، برخلاف ادعای مطرح شده در روزنامه گاردین، به نظر می رسد ازدواج بیشتر باعث خوشبختی و شاد تر شدن زنان می شود تا مردان.
البته توضیح ارتباط این مسائل به هم امری دشوار است. این دشواری نیز ناشی از مسائل گوناگون مثل اینکه خوشبختی یک مفهوم دشوار برای اندازه گیری است. البته این واقعاً بخش کوچکی از مشکل است زیرا ما می توانیم از افراد سوالاتی مانند “در مقیاس از یک تا 10، اکنون چقدر از زندگی خود راضی هستید؟” بپرسیم و یک جواب تقریبی برای سوالمان بگیریم ولی سایر ارتباطات ازدواج به حس خوشبختی را نمیتوان با راه حل های تقریبی مشخص کرد.
مسئله بزرگتر این است که بیشتر، افرادی که از زندگی خود راضی هستند ازدواج می کنند و افرادی که دغدغه های زیادی دارند از ازدواج کردن امتناع می‌کنند.
پاسخ به این مسئله را نیز می توان با استفاده از داده های جمع آوری شده در طی چندین سال از زندگی مجردی و تا بعد از تأهل افراد مشخص کرد. شواهد منتشر شده توسط جان هلیول و شاون گروور در مجله مطالعات شادی نشان می دهد که ازدواج باعث خوشبختی بیشتر افراد می شود و آنها با رضایت بیشتر زندگی به ازدواج خود ادامه می دهند.
البته با وجود اینکه گفته می شود ازدواج می‌تواند باعث خوشبختی بیشتر افراد شود، اما تضمینی برای خوشبختی نیست.
دو چیز وجود دارد که در مورد این تحقیق واقعا جالب است. اولین مورد بیشترین ارتباط و تأثیر ازدواج بر حس خوشبختی است که در دوره میانسالی اتفاق می افتد که به نظر می رسد مرحله ای با کمترین میزان خوشی و تفریحات در زندگی ماست. این شکاف در خوشبختی بین افراد متاهل و مجرد در زمانی که افراد جوان تر هستند کمتر است و بعد از 60 سالگی شروع به از بین رفتن می کند.
حتما بخوانید: چگونه زن خوبی برای شوهرمان باشیم؟
دومین یافته واقعاً جالب در اینجا این است که بیشترین تعهد و صمیمیت در ازدواج در بین افرادی است که شریک زندگی خود را بهترین دوست خود می دانند، که حداقل در این داده ها در مورد حدود 50٪ از افراد متأهل مورد بررسی ما درست بوده است. به نظر می رسد مهمترین عامل در اینجا ازدواج به خودی خود نیست، بلکه درمورد داشتن دوستی است که وقتی زندگی به چالش کشیده می شود در کنار شما باشد.
سرانجام، مهم است که به اختلاف میزان حس خوشبختی بین افراد متاهل و مجرد از لحاظ آماری نیز اشاره شود که برخلاف تحقیقات و انتظارات اختلاف کمی است. این شکاف نه تنها کم، بلکه توزیع گسترده ای در سطح و زیر مجموعه های زیادی در بحث خوشبختی وجود دارد، به حدی که بسیاری از افراد مجرد از یک فرد متاهل معمولی ممکن است خوشبخت تر باشد و همچنین طبق یک سری شاخص هایی یک فرد متاهل کمتر از یک فرد مجرد حس شادی کند.
آیا افراد متاهل سالم ترند؟
باز هم، به نظر می رسد در اینجا پاسخ مثبت است. به نظر می رسد افراد متاهل سالم ترند و عمر آنها بیش از افراد مجرد، جدا شده طی طلاق یا بیوه شدن است. آنها از سلامت روانی بهتری برخوردار هستند، مشکلات سلامتی کمتری دارند و سریعتر از بیماری ها بهبود می یابند.
در گذشته، مطالعات نشان داد که ازدواج مزایای سلامتی بیشتری برای زنان نسبت به مردان دارد، اما این اثر در حال از بین رفتن است، و مطالعات اخیر نتایج بسیار مشابهی را برای مردان و زنان پیدا کرده است.
اما در اینجا هشدارهای کمی وجود دارد.
اولین و شاید بارزترین آن این است که در افراد سالم نه تنها احتمال ازدواج کردن بیشتر است بلکه احتمال حفظ آن رابطه برای مدت های طولانی نیز بیشتر است زیرا مشکلات جدی سلامتی باعث فشار بر روابط می شود. این مسئله باعث می شود که تشریح علت و معلولیت در اینجا در مورد اینکه آیا ازدواج خود باعث سلامتی ما می شود، برای ما دشوارتر می شود.
همچنین شواهد قابل توجهی وجود دارد که نشان می دهد اگرچه متاهل بودن ممکن است باعث سلامتی ما شود، اما ازدواج ناخوشایند برای سلامتی شما بسیار مضر است. تحقیقات نشان می دهد در مقایسه با افرادی که در ازدواج “بسیار خوشبختی” بوده اند، کسانی که “خیلی خوشحال نیستند” دو برابر گزارش می کنند که از نظر سلامتی ضعیف هستند و میزان مرگ و میر آنها به طور قابل توجهی بالاتر است.
اما این افراد نه تنها از افرادی که ازدواج خوبی دارند، از سلامتی کمتری برخوردار هستند بلکه از افرادی که هرگز ازدواج نکرده اند و افراد مطلقه نیز از سلامتی کمتری برخوردار هستند.
همچنين احتمالات و شواهدی وجود دارد كه پزشكان مختلف نسبت به بیماران متأهل خود، برخورد متفاوتی با بیماران مجرد خود دارند. مطالعه اخیر منتشر شده در مجله پزشکی نیوانگلند نشان می دهد که یکی از دلایل زنده ماندن افراد متاهل از سرطان، این است که پزشکان فرض می کنند افراد مجرد از حمایت اجتماعی برای دریافت درمانهای جدی تر برخوردار نیستند. که ممکن است باعث شود پزشکان درمورد افراد مجرد به گونه‌ای تبعیض قائل شوند و آنها را نادیده بگیرند که بتواند به نتایج بدتری در سلامتی منجر شود. این چنین مسائل نه به طور مستقیم ولی می تواند از فواید ازدواج در نظر گرفته شود.
سرانجام، حمایت اجتماعی در اینجا اهمیت دارد. اما به نظر می رسد که این رابطه بین سلامتی بهتر و ازدواج به مرور کاهش می یابد. ازدواج در گذشته نسبت به امروز، همانند بیمه ای در برابر مشکلات سلامتی بود، دلایل زیادی وجود دارد که چرا ما شاهد چنین مسئله ای بوده ایم، اما بارزترین آن این است که افراد مجرد امروزه نسبت به گذشته انزوای کمتری دارند. این مسئله بدان دلیل است که تعداد زیادی از افراد امروزه از همدیگر مراقبت می‌کنند و روابط دوستانه خوبی تشکیل می دهند.
آیا باید ازدواج کنید تا خوشبخت تر و سالم تر باشید؟
اگر من یک توصیه برای شما به جا بگذارم، این عبارت است: اجازه ندهید تفکرات و اعتقادات به شما بگویند چگونه زندگی کنید!
سوال جالب تری که باید پرسیده شود این است که آیا ما به عنوان یک شخص باید ازدواج را بر سایر روشهای زندگی اولویت دهیم؟ پاسخ دادن به این سوال را به دیگران محول می کنم، اما این را خواهم گفت: ما از مزایایی که ازدواج به زنان و مردان می بخشد چیز هایی می توانیم یاد بگیریم. نه که لزوماً برای افزایش نرخ ازدواج باید اقدامی انجام دهیم، بلکه حداقل باید نقش ارتباطات اجتماعی را در شادتر و سالم تر کردن افراد بفهمیم. اطمینان از داشتن شبکه ها و ارتباطات های اجتماعی خوب به نظر یک هدف شخصی و اجتماعی معقول است.
حتما بخوانید: چگونه زنمان را خوشحال کنیم؟ 17 روش طلائی
یادداشت نویسنده: نظرات بیان شده در این مقاله صرفا نظر گوینده است و لزوماً منعکس کننده سیاست یا دیدگاه های رسمی موسسه مطالعات خانواده نیست.
