به تازگی مطالعه ای انجام شده است که نشان می دهد در بیماران مبتلا به HIV که همزمان به کووید 19 مبتلا می شوند، ریسک ابتلا به بیماری های قلبی عروقی بیشتر است. این ریسک تا چندین سال بعد از ابتلا به این عفونت همچنان یک تهدید جدی برای این گروه از بیماران است.
این مقاله در ژورنال میکروبیولوژی بالینی و عفونت منتشر شده است.
ریسک ابتلا به بیماری قلبی عروقی در بیماران مبتلا به HIV و کووید 19؛ پیش زمینه
این روزها تعداد مبتلایان به بیماری های قلبی عروقی در سراسر جهان زیاد شده است.
از طرف مقابل، روز به روز اطلاعات بیشتری درباره پیامدهای ابتلا به بیماری کرونا منتشر می شود. به گفته محققان، کرونا باعث تغییر سیستم ایمنی غیراکتسابی بدن می شود.
درباره مطالعه
در این مطالعه بیش از 18.000 نفر مبتلا به HIV حضور داشتند. حدود 4.000 نفر از آن بین سال های 2020 تا 2022 به کرونا مبتلا شده بودند.
در این مقاله چندین فاکتور بررسی شد که معیاری برای سنجش ریسک ابتلا به بیماری قلبی عروقی در میان بیماران مبتلا به HIV می باشد. این فاکتورها شامل سن، جنسیت، سابقه ابتلا به بیماری قلبی عروقی در گذشته و یا ابتلا به بیماری کلیوی مزمن یا بیماری های کبدی (مثل سیروز کبدی) بود.
یافته های مطالعه
بررسی های محققان نشان می دهد ریسک ابتلا به بیماری قلبی عروقی در بیماران مبتلا به HIV که همزمان به کرونا می شوند، تا 30 درصد بیشتر از سایر مردم است. در یک سال اول و به ویژه در شش ماه نخست، این ریسک بیش از هر زمان دیگری وجود دارد.
از میان تمام افرادی که در این مطالعه حضور داشتند، 832 نفر به بیماری قلبی عروقی مبتلا شده بودند.
به گفته نویسنده ارشد این مطالعه، “رایج ترین بیماری قلبی عروقی که در این دسته از بیماران مشاهده شد، وجود لخته های خون در ریه ها یا پاها و همین طور، نارسایی قلبی و چندین بیماری قلبی دیگر بود.”
به گفته یکی دیگر از محققان، “بیماران مبتلا به HIV حتما باید واکسن کرونا بزنند تا در آینده به بیماری های قلبی مبتلا نشوند.”
آن ها در پایان به این نکته اشاره می کنند که، “بیمارانی که همزمان به HIV و کرونا مبتلا می شوند، باید در جریان قرار بگیرند که بیشتر از سایر مردم در خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی قرار دارند. به همین خاطر هم باید از فاکتورهایی که ریسک ابتلا به بیماری قلبی عروقی را زیاد می کنند، مثل سیگار کشیدن، ابتلا به دیابت، فشار خون بالا یا کلسترول خون بالا، مطلع شوند.”
علاوه بر بیماران، پزشکان هم باید توجه بیشتری به این گروه از بیماران داشته باشند. آن ها باید تا یک سال وضعیت بیمار را زیر نظر بگیرند. پزشکان باید از روش های موجود برای کاهش این ریسک استفاده کنند.
