در مطالعه ای که به تازگی منتشر شده است، محققان از تکنیک های ژنتیکی برای بررسی رابطه میان هایپرگلیسمی، آدیپوسیت و بیماری های عضلانی اسکلتی استفاده کردند.
هایپرگلیسمی، آدیپوسیت و بیماری های عضلانی اسکلتی؛ پیش زمینه
بیماری دیابت و آدیپوسیت با اختلال های عضلانی اسکلتی رابطه دارند. اما هنوز مکانیسم اصلی در شکل گیری این رابطه مشخص نشده است.
مشاهدات نشان داده است که رابطه ای میان دیابت نوع 1 و دیابت نوع 2 با بیماری های عضلانی اسکلتی استخوان اندام های بالایی، مثل حرکت محدود مفصل وجود دارد. عارضه های مفصلی دیابت با سن، جنسیت، مدت زمان ابتلا به دیابت و هموگلوبین گلوکوزیله دارند. اما رابطه ای میان این عارضه ها و شاخص توده بدنی وجود ندارد.
هنوز ثابت نشده است که آدیپوسیت چه اثراتی بر انگشت اشاره و شانه یخ زده دارد؛ بعلاوه، هنوز اثرات هایپرگلیسمی بر بیماری های عضلانی اسکلتی هم مشخص نشده است.
درباره مطالعه
محققان با انجام این مطالعه قصد داشتند به رابطه میان ابتلای طولانی مدت به هایپرگلیسمی و آدیپوسیت در مردمان اروپا و اثرات آن پی ببرند.
به همین منظور، محققان داده های مربوط به 379.708 اروپایی در بیوبانک انگلیس را بررسی کردند. یکی دیگر از مواردی که آن ها می خ
واستند بررسی کنند، تاثیر این رابطه بر بیماری هایی مثل بیماری دوپوئیترن، شانه یخ زده، انگشت اشاره و سندرم تونل کارپال بود.
محققان میزان گلوکوز خون و هموگلوبین گلوکوزیله را اندازه گیری کرده تا میزان گلیسمیا را به دست آوردند. با اندازه گیری نسبت دور کمر به دور ران، درصد چربی بدن و شاخص توده بدنی هم می خواستند آدیپوسیت را بررسی کنند.
یافته های مطالعه
بررسی ها نشان داد که ابتلای طولانی مدت به هایپرگلیسمی بر بیماری های مربوط به استخوان اندام های بالایی ارتباط دارد. افزایش 10 میلی مول بر مولی هموگلبین گلوکوزیله با ابتلا به شانه یخ زده، سندرم دوپوئیترن، سندرم تونل کارپال و انگشت اشاره ارتباط دارد.
بروز جهش در حامل های ژن گلوکوکیناز باعث افزایش ریسک ابتلا به شانه یخ زده و سندرم تونل کارپال می شود.
علاوه بر این، افزایش پنج واحدی شاخص توده بدنی نیز ریسک ابتلا به سندرم تونل کارپال را افزایش می دهد. اما شاخص توده بدنی ارتباطی به ابتلا به سندرم دوپوئیترن ندارد. افزایش چربی بدن هم ریسک ابتلا به سندرم تونل کارپال و انگشت اشاره را زیاد می کند.
تمام این چهار عارضه به هموگلوبین گلوکوزیله، میزان گلوکوز خون و آدیپوسیت ارتباط دارند. علاوه بر این، سیگار کشیدن هم زمینه ابتلا به هر چهار عارضه را فراهم می کند. سندرم دوپوئیترن هم ارتباط زیادی با مصرف مشروبات الکلی دارد.
بیماری عضلانی اسکلتی؛ نتیجه گیری
به طور کلی، یافته های این مطالعه نشان می دهد که ابتلای طولانی مدت به هایپرگلیسمی یک فاکتور مهم در ابتلا به بیماری های عضلانی اسکلتی استخوان اندام های بالایی بدن است.
افزایش میزان گلوکوز خون، ریسک ابتلا به سندرم دوپوئیترن، شانه یخ زده، انگشت اشاره و سندرم تونل کارپال را افزایش می دهد. از طرف مقابل، بالا رفتن شاخص توده بدنی ریسک ابتلا به سندرم تونل کارپال را افزایش داده اما از ابتلا به بیماری دوپوئیترن جلوگیری می کند.
