بر اساس یافته های مطالعه جدیدی که منتشر شده است، در روش آنتی بادی درمانی تراستوزوماب، پلیمرهای زیست تخریب پذیر در مفصل یا مناطق نزدیک به مفصل می توانند انتقال آنتی بادی مونوکلونال به نام lgG1 به مغز را تسهیل کنند.
محققان می گویند همچنان در این زمینه باید مطالعات بیشتری انجام شود؛ اما با کمک این روش ساده، می توان آنتی بادی را به حالتی درآورد تا راحت از مغز رد شود.
به گفته دستیار پروفسور این طمالعه، “نگرانی هایی وجود داشت از این بابت که مانع خونی مغزی جلوی ورود آنتی بادی به مغز را می گیرند؛ به همین خاطر هم روش های آنتی بادی تراپی برای درمان بیماری های مغزی ایجاد شد. در این روش نه تنها می توانیم از روش های کنونی آنتی بادی درمانی استفاده کنیم، بلکه یک سری آنتی بادی منحصر به فرد نیز برای درمان بیماری های مغزی تولید می کنیم.”
درمان بیماری های مغزی با کمک آنتی بادی؛ پیش زمینه
سد خونی مغزی از ورود آنتی بادی ها به مغز جلوگیری می کند. به همین خاطر هم با کمک روش های آنتی بادی نمی توان بیماری های مغزی، مثل تومورهای مغزی، را درمان کرد.
از آنتی بادی ها برای درمان سرطان و بیماری های خودایمنی، عفونت ها و عارضه های متابولیک استفاده می شود. با یافتن روش هایی برای عبور آنتی بادی های درمانی از سد خونی مغزی – از جریان خون به سمت سیستم عصبی مرکزی – می توان روش های موثری برای درمان بیماری های مغزی پیدا کرد.
درباره مطالعه
محققان به منظور انجام این مطالعه، از یک پلیمر زیست سازگار با نام اختصاری PMPC استفاده کردند. زنجیر این پلیمر متشکل از 50، 100 یا 200 مونومر است.
یافته های مطالعه
محققان در قدم اول به این نتیجه رسیدند که پلیمر PMPC یک نوع پلیمر ضدایمن زا بوده و می تواند به دو گیرنده در سلول های بافت پوششی مویرگ های مغزی متصل شده و مانع خونی مغزی را تولید کند. سپس این سلول ها می توانند پلیمر را از مانع خونی مغزی رد کنند.
این انتقال با روش انتشار تسهیل شده انحام می شود. در این روش ویژه می توان مواد خارج از سلول را به داخل سلول وارد کرد، از سیتوپلاسم به یک سمت دیگر سلول منتقل و سپس هم آن را آزاد کرد.
سپس محققان ثابت کردند که اتصال PMPC به تراستوزوماب عبور از مانع خونی مغزی را آسان می کند.
در آزمایشات انجام شده بر روی موش، تراستوزوماب باعث ایجاد مسمومیت عصبی نشد، پیامد خطرناکی بر روی کلیه نداشت و علاوه بر این، اختلالی هم در مانع خونی مغزی به وجود نمی آورد.
البته محققان می گویند این روش مشکلاتی هم دارد؛ برای این که نانوکپسول ها به محل بیماری بروند، باید اهداف بیوشیمی نیز هدف قرار داده شوند. بعلاوه، برای این که نانوکپسول در موضع آزاد شود، به اتصال دهنده های عرضی تخریب پذیر نیاز است. به گفته محققان، معمولا در ریزمحیط های مربوط به بیماری شرایطی وجود ندارد که موجب تخریب این اتصال دهنده های عرضی شود.
