بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون از نظر سلامت فیزیکی و ذهنی در وضعیت خوبی قرار ندارند؛ این را از قبل هم می دانستیم. اما به تازگی مطالعه ای جدید درباره این بیماری انجام شده که نشان می دهد این بیماران امید و عزت نفس خودشان را از دست می دهند. علت این امر هم لکه اجتماعی و بدنامی ناشی از ابتلا به بیماری است.
پارکینسون: درباره مطالعه
به گفته دکتر آلساندرا دی روکو، پروفسور علم نورولوژی، “بعضی از بیماران حتی به نزدیک ترین اعضای خانواده شان هم نمی گویند پارکینسون دارند. دلیلی که می آورند هم این است که می ترسند نظر بچه هایشان راجع به آن ها تغییر کرده، برای بردن آن ها به خانه سالمندان برنامه ریزی کرده، کنترل مسائل مالی را در اختیار گرفته یا محدودشان کنند.”
طبق گفته محققان، بیمارانی که علائم فیزیکی بیشتری دارند، ناامیدتر هستند و حتی مورد تبعیض قرار می گیرند. این بیماران وقتی به نظرات بقیه درباره بیماری پارکینسون فکر می کنند، بیشتر خودشان را حقیر و کوچک تصور می کنند. بعد از این که متوجه می شوند به خاطر ابتلا به این بیماری حتی کوچک ترین و ساده ترین کارهای روزمره را هم نمی توانند انجام دهند، عزت نفس شان حسابی لطمه می بیند.
تحقیر و کوچک کردن خود منجر به افسردگی، اضطراب و خودداری از درمان می شود. به گفته نویسنده مشترک این مقاله، دکتر ایندو سوبرامانیان، “اکثر بیماران بعد از این که متوجه بیماری خود می شوند، احساس خجالت و شرمندگی می کنند. فکر می کنند این بیماری نتیجه اعمالشان است. به همین خاطر هم اعضای خانواده نباید در رسیدگی به این افراد کوتاهی کنند.”
وی در ادامه خطاب به خانواده ها و نزدیکان این بیماران می گوید، “به آن ها زمان بدهید. حمایت شان کنید. اگر احساس کردید بیمار احساس افسردگی یا اضطراب می کند، او را پیش دکتر ببرید. رفتار درمانی خیلی تاثیر زیادی دارد. انجام ورزش های گروهی یا مدیتیشن و یوگا خیلی فواید زیادی برایشان دارد.”
وی در نهایت می گوید، “بیماران مبتلا به پارکینسون نباید به هیچ وجه رابطه خودشان با انسان های دیگران را قطع نکنند. نباید منزوی شوند. باید به طور مستمر ورزش کنند و از خانه بیرون بروند.”
پارکینسون چگونه بیماری است؟
تعریف بنیاد پارکینسون برای این بیماری: “یک بیماری که به آرامی پیشرفت کرده و به مرور زمان به سلول های عصبی مغز آسیب وارد می کند. این سلول های عصبی مسئول تولید انتقال دهنده عصبی دوپامین هستند. دوپامین مسئول انتقال پیام ها به قسمت هایی از مغز است که این قسمت ها نیز وظیفه کنترل حرکت و ایجاد هماهنگی را بر عهده دارند. وقتی این هورمون از بین برود، فرد دیگر مثل روزهای سابق نمی تواند کارهایش را انجام دهد.”
از جمله علائم فیزیکی و جسمانی این بیماری می توان به تغییر در حالت صحبت، از بین رفتن حرکات اتوماتیک و تغییر دست خط اشاره کرد. در حال حاضر هیچ راهی برای درمان قطعی این بیماری وجود ندارد. البته با روش های موجود (مانند توان بخش شناختی) می توان علائم را تسکین داد.
