محققان در نتیجه انجام یک مطالعه بین المللی به این نتیجه رسیدند که انتقال خون به روش آزدانه به بیمارانی که حمله قلبی داشته و همزمان کم خون هستند، ریسک تکرار حمله قلبی را کم کرده و نرخ ادامه حیات در میان این بیماران را افزایش می دهد.
نجات بیماران حمله قلبی با انتقال خون؛ درباره مطالعه
محققان در این مطالعه دو روش انتقال خون در بیش از 3.500 شرکت کننده در 144 بیمارستان در شش کشور را بررسی کردند.
به نیمی از شرکت کنندگان حاضر در مطالعه خون بیشتری تزریق شد تا شمارش خون شان از 10 گرم در دسی لیتر بیشتر شود؛ به این روش، انتقال خون آزادانه گفته می شود.
به باقی شرکت کنندگان فقط در صورتی خون تزریق می شد که شمارش سلول های خون شان از هشت گرم در دسی لیتر کمتر بوده باشد؛ به این روش، انتقال خون محدود گفته می شود.
تمام شرکت کنندگان تجربه حمله قلبی و کم خونی داشتند؛ به عبارت دیگر، تعداد هموگلوبین خون آن ها کمتر از 10 گرم در دسی لیتر بود. محدوده نرمال شمارش سلول های خونی باید بین 12 تا 13 گرم در دسی لیتر باشد.
به گفته یکی از محققان، “باید آستانه ای برای انتقال خون مشخص شود تا پزشکان بتوانند بهتر درباره سود و زیان انتقال خون به بیماران خود تصمیم بگیرند. هدف ما از انجام این مطالعه این بود که با ارائه شواهد، استانداردهایی برای انتقال خون در بیمارانی تعیین کنیم که حمله قلبی داشته اند؛ با این کار می خواهیم نرخ ادامه بقا در میان این بیماران را افزایش و ریسک تکرار حمله قلبی را کاهش دهیم.”
درصد زیادی از این افراد تجربه حمله قلبی، نارسایی قلبی، دیابت یا بیماری کلیوی داشتند. متوسط سن آن ها 72 بود که حدود 45 درصد از آن ها خانم هستند.
یافته های مطالعه
به گفته محققان، “نتایج این بررسی نشان می دهند که در روش انتقال خون آزادانه می توان وضعیت بیماران مبتلا به کم خونی که همزمان دچار حمله قلبی شده اند را بدون این که مشکلی پیش بیاید، بهبود بخشید.”
بعد از 30 روز از شروع مطالعه، محققان نرخ مرگ و میر و تکرار حمله قلبی در این بازه را در بیماران بررسی کردند. با این که رقم قابل توجهی نیست اما استفاده از روش آزادانه انتقال خون با کاهش 2.4 درصدی تکرار حمله قلبی یا مرگ در بیماران همراه بود.
به گفته محققان، “یافته های ما نشان می دهد با این که روش آزدانه تاثیر بیشتری دارد اما نتایج هر دو روش تقریبا یکسان است. به همین خاطر هم باید بیشتر به بررسی های خود ادامه دهیم تا به جواب یک سری از جوالات برسیم. مثلا این روش روی بعضی از بیماران بهتر از بقیه جواب می دهد؟ اگر اینطور است، دلیلش چیست؟ باید به این سوالات جواب دهیم.”
