مطالعه ای جدید به تازگی در این زمینه انجام شده است و محققان می گویند بزرگسالانی که به اختلال نقص توجه و بیش فعالی مبتلا هستند، تا یک سوم بیشتر از سایر بزرگسالان در معرض ابتلا به زوال عقل قرار دارند.
علاوه بر این، یافته های این مطالعه نشان می دهد که با کمک داروهای مخصوص اختلال نقص توجه و بیش فعالی می توان ریسک ابتلا به این عارضه را کم کرد. بعلاوه افرادی که داروهای روان گردان را مصرف کرده بودند نیز ریسک ابتلا به زوال عقل در آن ها بیشتر نشده بود.
به گفته محقق ارشد این مطالعه، آبراهام ریچنبرگ، “بیش از سه درصد از جمعیت بزرگسالان آمریکا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی مبتلا هستند و خودشان هم از این بیماری اطلاعی ندارند.”
وی در ادامه می گوید، “ما در مطالعه خودمان به این نتیجه نرسیدیم که اختلال نقص توجه و بیش فعالی منجر به زوال عقل می شود؛ بلکه می گوییم که رابطه ای بین این دو فاکتور وجود دارد. به عبارت دیگر، اگر یک فرد در دوران بزرگسالی به اختلال نقص توجه و بیش فعالی مبتلا باشد، بیشتر از انسان های سالم در معرض زوال عقل قرار دارد.”
البته این گروه از دانشمندان نمی دانند چرا این دو مسئله به یکدیگر ارتباط دارند.
اما آبراهام در ادامه می گوید، “احتمالا بعضی از دلایل ژنتیکی در ابتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی با دلایل ژنتیکی در ابتلا به زوال عقل یکسان باشند؛ و از این رو، مسیرهای ژنتیکی هر دو اختلال یکسان باشد.”
فاکتورهای بسیاری وجود دارند که ریسک زوال عقل را بالا می برند؛ از جمله دیابت، فشار خون بالا و نداشتن فعالیت بدنی.
زوال عقل؛ درباره مطالعه
دانشمندان به منظور انجام این مطالعه اطلاعات بیش از 109.000 شرکت کننده که متولد سال های 1933 تا 1952 بودند را دریافت و بررسی کردند. این مطالعه از سال 2003 تا 2020 ادامه داشت.
محققان حتی فاکتورهای خطرناک دیگر در ابتلا به زوال عقل، مثل بیماری قلبی، را هم در نظر گرفتند اما باز هم تغییری در یافته اول شان به وجود نیامد.
یافته های مطالعه
در این بازه 17 ساله، 730 نفر از شرکت کنندگان (تقریبا به یک درصد) به اختلال نقص توجه و بیش فعالی و بیش از 7.700 (بیش از هفت درصد) به زوال عقل مبتلا شدند.
13 درصد از افراد مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی و هفت درصد از بقیه شرکت کنندگان به زوال عقل دچار شدند.
به گفته محققان، همزمان با بالا رفتن سن یک سری علائم مربوط به زوال عقل در بزرگسالان ظاهر می شود که به هیچ عنوان نباید آن ها را نادیده گرفت.
آن ها در ادامه اضافه می کنند که، “ممکن است فاکتورهای زیاد دیگری هم در شکل گیری این رابطه نقش داشته باشند؛ مثلا افسردگی، بالا رفتن فشار خون، سیگار کشیدن، ابتلا به بیماری دیابت، نداشتن تحصیلات عالی و عدم فعالیت بدنی.”
یک محقق دیگر که خودش در این مطالعه حضور نداشته است، یادآوری می کند که در اواسط سال جاری نیز مشخص شد که ریسک ژنتیکی در اختلال نقص توجه و بیش فعالی با ایجاد پلاگ آمیلوئید بتا (یکی از نشانه های بیماری آلزایمر) رابطه دارد.
