مطالعه ای جدید در همین زمینه انجام شده است و دانشمندان هشدار می دهند که افرادی که تنها زندگی می کنند، بیشتر در معرض مرگ به خاطر ابتلا به سرطان قرار دارند (در نتیجه انجام یک مطالعه جداگانه نیز محققان متوجه به این نتیجه رسیدند که افرادی که تنها زندگی می کنند، بیشتر در معرض ابتلا به بیماری پارکینسون قرار دارند.)
آیا افرادی که تنها زندگی می کنند، بیشتر به خاطر سرطان جان خودشان را از دست می دهند؟
این مطالعه که توسط دانشمندان انجمن سرطان آمریکایی انجام شد نشان می دهد که بزرگسالان آمریکایی که تنها زندگی می کنند، تا 32 درصد بیشتر از بقیه بزرگسالان ممکن است به سرطان مبتلا شده و به همین خاطر جان خودشان را از دست بدهند. این ریسک حتی برای آقایان هم بیشتر است؛ آقایان تا 38 درصد و خانم ها تا 30 درصد بیشتر در معرض تجربه این پیامد قرار دارند.
اما محققان می گویند یافته های به دست آمده درباره میانسالان نگران کننده تر است؛ به عبارت دیگر، افرادی که بین 45 تا 64 سال سن دارند. آن ها تا 43 درصد بیشتر از بقیه میانسالان ممکن است جانشان را به خاطر سرطان از دست بدهند.
به گفته نویسنده این مطالعه، هیون جونگ لی، “تا پیش از این نیز مطالعاتی انجام شده بود که نشان می داد رابطه ای بین تنها زندگی کردن و مرگ و میر به خاطر ابتلا به سرطان وجود دارد؛ اما تاکنون درباره نقش جنسیت در این زمینه صحبت نشده بود.”
بیماری سرطان؛ درباره مطالعه
دانشمندان به منظور انجام این مطالعه داده های مربوط به بیش از 473.000 نفر از سال های 1998 تا 2019 را جمع آوری و بررسی کردند. محققان قصد داشتند ارتباط میان تنها زندگی کردن و مرگ به خاطر ابتلا به سرطان را پیدا کنند.
در سال 1960 فقط هفت میلیون نفر تنها زندگی می کردند اما این رقم در سال 2020 به بیش از 38 میلیون نفر رسیده است.
یافته های مطالعه
محققان می گویند افرادی که تمایل بیشتری به تنها زندگی کردن دارند، معمولا سن شان بیشتر است، مرد، سفید یا سیاه پوست هستند، درآمد آن ها کمتر از خط فقر بوده، مشکلات روانی شدید دارند، دچار چاقی مفرط هستند، سیگار می کشند و مشروبات الکلی مصرف می کنند.
آن ها می گویند این رابطه در افراد سفید پوست و بزرگسالانی که تحصیلات عالی دارند، بیشتر دیده می شود.
به گفته محققان، این یافته ها نشان می دهد که باید توجه بیشتری به افراد در طبقات پایین اجتماعی اقتصادی شود تا این رابطه کمرنگ تر شود.
به گفته لی، “این نتایج نشان می دهند که پزشکان به منابع بیشتری نیاز دارند و باید دوره های آموزشی بهتری را بگذارنند. علاوه بر این، باید مطالعات بیشتری در این زمینه انجام شود تا عواملی که این رابطه را معکوس کرده یا تاثیر آن را به حداقل ممکن می رسانند، شناسایی شوند.”
