به تازگی مقاله ای منتشر شده است که ادعا می کند گیرنده های رتینوئیک اسید که در لوله های نزدیک به کلیه قرار گرفته اند، نقش مهمی در محدود سازی آسیب های ناشی از صدمه دیدن کلیه و به طبع آن، نارسایی کلیه دارند.
نارسایی کلیه و بیماری کلیوی مزمن؛ پیش زمینه
در حال حاضر متاسفانه فقط چندین دارو در بازار برای درمان بیماری های کلیوی وجود دارد. به همین خاطر هم بیماران مبتلا به بیماری کلیوی طولانی مدت چاره ای جز انجام دیالیز یا جایگزینی کلیه ندارند.
کلیه ها مسئول فیلتر کردن خون برای حذف مواد زائد هستند. این مواد زائد هم از طریق ادرار از بدن خارج می شوند. لوله های مستقر در نزدیک کلیه نقش مهمی در این فرایند دارند. ترکیبات مورد نیاز بدن از طریق این لوله ها دوباره وارد جریان خون می شود.
گیرنده رتینوئیک اسید مسئول تضمین تداوم سلامت این لوله ها و ادامه کار کلیه ها است.
درباره مطالعه
محققان به منظور انجام این مطالعه، چندین موش آزمایشگاهی را انتخاب کردند.
این دسته از محققان موفق به ساخت یک مدل پیش بالینی شده اند که نشان می دهد وقتی گیرنده های رتینوئیک اسید مستقر در لوله های نزدیک به کلیه فعالیت خودشان را متوقف کنند، فرد به عارضه ای مثل بیماری کلیوی مزمن مبتلا می شود.
یافته های به دست آمده
یافته های این مطالعه نشان می دهد آن دسته از داروهایی که می توانند گیرنده رتینوئیک اسید مستقر در کلیه را فعال کنند، جلوی بروز وضعیتی به نام فیبروز – به عبارت دیگر، انباشته شدن بافت های زخم که در نتیجه بروز التهاب ناشی از ابتلا به بیماری هایی مثل دیابت، بیماری های خودایمنی یا عفونت های ویروسی مثل کووید 19 است – را گرفته و به این صورت بیماری کلیوی را درمان می کنند.
بررسی های محققان نشان داد زمانی که گیرنده رتینوئیک اسید قرار گرفته در این لوله ها دست از فعالیت بر می دارد، فقط در عرض سه روز شاهد بروز یک سری از اتفاقات هستیم. در عرض سه روز میتوکندی که مسئول تولید انرژی در سلول ها است، تحت تاثیر قرار گرفته و سلول ها شروع به نابودی می کنند.
بعد از گذشت پنج روز، سلول های پوششی قرار گرفته در این لوله ها شروع به ترشح فاکتورهای رشد می کنند که منجر به بروز فیبروز و کاهش میزان رتینوئیک اسید می شود. رتینوئیک اسید معمولا باید به گیرنده رتینوئیک اسید متصل شود.
به گفته محققان، زمانی که بتوانیم جلوی بروز فیبروز که آخرین مرحله در ابتلا به بیماری کلیوی مزمن است را بگیریم، فرد به نارسایی کلیه دچار نمی شود.
آن ها امیدوار هستند که از این مدل منحصر به فرد خود برای شناسایی داروهایی استفاده کنند که فرایند فیبروز را آهسته یا معکوس کرده و قابلیت فعال سازی گیرنده رتینوئیک اسید را داشته باشند.
