به تازگی گروهی از محققان موفق به کشف یک زیست ماده جدید با خاصیت آنتی اکسیدان شده است که به لطف آن، از این پس بیماران مبتلا به پانکراتیت حاد بعد از برداشتن پانکراس به بیماری دیابت مبتلا نخواهند شد.
عمل برداشتن پانکراس و ابتلا به دیابت؛ پیش زمینه
قبل از این که پزشک جراح بتواند پانکراس بیماران مبتلا به پانکراتیت حاد که درد شدیدی دارند را خارج کند، در اولین قدم باید گروهی از بافت های تولید کننده انسولین را در داخل بدن کشت کند. به این بافت ها، جزیره گفته می شود. در قدم بعد باید این بافت ها به سیستم خون رسانی کبد پیوند زده شوند.
هدف از پیوند این بافت ها این است که بدون نیاز به تزریق انسولین، بدن خودش بتواند میزان گلوکوز را تنظیم و کنترل کند.
متاسفانه، در طی انجام این فرایند، 50 درصد تا 80 درصد از این جزیره ها نابود می شوند. علاوه بر این، یک سوم از بیماران هم بعد از انجام عمل جراحی به دیابت مبتلا می شوند.
حدود 70 درصد از بیماران هم سه سال بعد از انجام عمل جراحی چاره ای جز دریافت انسولین ندارند. نیازی به گفتن نیست که تزریق انسولین هم عوارض جانبی مخصوص به خودش را دارد؛ مثل افزایش وزن، هیپوگلیسمی یا افت قند خون و خستگی مفرط.
درباره مطالعه
محققان به منظور انجام این مطالعه، جزیره های پانکراس را به جای کبد، به چادرینه بزرگ – یک بافت بزرگ و چرب که روده ها را می پوشاند – پیوند زدند.
سپس برای این که محیط سالم تر و ایمن تری برای این جزیره ها ایجاد کنند، از یک زیست ماده با خاصیت آنتی اکسیدان و ضدالتهاب استفاده کردند تا این جزیره ها تابع چادرینه بزرگ شوند.
این زیست ماده زمانی که به دمای بدن برسد، خیلی سریع از مایع به یک ژل تبدیل می شود.
یافته های مطالعه
به گفته نویسنده ارشد این مطالعه، “ما یک ماده غیرطبیعی پیشرفته طراحی کرده ایم که با ایجاد یک ریز محیط در بدن، باعث می شود تا جزیره ها به خوبی به وظایف خودشان عمل کنند. این ماده را روی حیوانات امتحان کردیم و نتیجه خوبی داشت. میزان قند خون در حد نرمال باقی ماند. امیدوار هستیم که با این روش جدید دیگر نیازی نباشد که بیمار بین زندگی با بدن درد ناشی از پانکراتیت حاد و عواقب دیابت مجبور به انتخاب یک مورد باشد.”
در مطالعاتی که بر روی موش ها و پستانداران انجام شد، این ژل با موفقیت توانست جلوی بروز استرس اکسیداتیو و واکنش التهابی در بدن را بگیرد. بنابراین، مدت زمان بقای این جزایر بیشتر شد و می توانستند به وظایف خودشان عمل کنند.
محققان بعد از گذشت سه ماه از تزریق این زیست ماده به بدن، وضعیت را بررسی کردند. بدن توانسته بود حدود 80 درصد تا 90 دردص از ژل را جذب کند.
آن ها در پایان می گویند، “جالب این است که این جزیره ها موفق به ساخت دوباره رگ های خونی شده بودند. بدن از یک شبکه ارتباطی متشکل از رگ های خونی برای اتصال جزیره ها استفاده کرده بود.”
