به تازگی مقاله ای منتشر شده است و نشان می دهد که با تغییر کاربرد داروی سرطان می توان بیماری دیابت را هم درمان کرد.
درمان دیابت با داروی سرطان؛ پیش زمینه
در سال 2016 مطالعه ای در همین زمینه انجام شد. محققان یکی از دو نسخه کپی از ژن کد گذاری کننده یک نوع آنزیم به نام کیناز چسبندگی موضعی را حذف کردند. به باور آن ها، این آنزیم در سرطان پانکراس نقش دارد. به واسطه این یافته ها، مسیر تحقیقات کاملا تغییر کرد.
به گفته دستیار پروفسور این مطالعه، “پانکراس وضعیت عجیبی داشت. شبیه این بود که بعد از آسیب دیدگی قصد داشت خودش را ترمیم کند.”
حتی عجیب تر این بود که دسته ای از سلول ها در داخل پانکراس مشغول بیان انسولین و آمیلاز بودند. در بدن انسان ها و موش های سالم، انسولین (هورمون تنظیم کننده قند خون) توسط سلول های بتا تولید می شود. اما آمیلاز (یک نوع آنزیم گوارشی) توسط سلول های آسینار ساخته می شود.
وظیفه سلول های آسینار و بتا بسیار متفاوت است؛ پس دیدن گروهی متشکل از هر دو سلول اصلا منطقی نیست.
به گفته یکی از محققان، “این مسئله فقط سه دلیل احتمالی می تواند داشته باشد: گروه متشکل از هر دو سلول صرفا نتیجه آزمایش های ما است یا سلول های بتا می توانند آمیلاز هم تولید کنند یا این که سلول های آسینار قابلیت تولید انسولین را پیدا کرده اند.”
درباره مطالعه
با توجه به همین نکات هم این گروه از محققان به تازگی این مورد را بررسی کرده اند.
محققان به منظور بررسی اثرات سلول های تولید کننده انسولین که از آسینار به دست آمده اند، سلول های بتا را از بدن موش ها خارج کردند.
سپس برای مدت سه هفته به آن ها یک نوع داروی بازدارنده آنزیم کیناز چسبندگی موضعی به نام PF562271 یا دارونما دادند.
یافته های مطالعه
بررسی های محققان نشان می دهد که داروی بازدارنده آنزیم کیناز چسبندگی موضعی می تواند سلول های آسینار را به سلول های تولید کننده انسولین که از آسینار به دست آمده اند تبدیل کند. بنابراین، این دارو می تواند قند خون در موش های دیابتی را تنظیم کند.
موش هایی که این دارو را دریافت کرده بودند، حدود 30 درصد از سلول های بتا دوباره در بدنشان تولید شده بود. بعلاوه، کاهش قند خون هم در آن ها دیده شد.
علاوه بر این، مزایای فقط یک دوره درمان را تا مدت طولانی می توان مشاهده کرد.
یافته های این مطالعه نشان می دهد که بازدارنده های آنزیم کیناز چسبندگی موضعی می توانند جایگزین جدید انسولین درمانی در بیماران دیابتی باشند.
اگر انسولین در بدن بیماران مبتلا به دیابت کم شود، در خطر ابتلا به هایپرگلیسمی یا قند خون بالا قرار می گیرند. در نتیجه بروز این عارضه، رگ های خونی و اندام ها آسیب دیده و به بروز حمله قلبی، سکته قلبی یا بیماری های دیگر ختم می شود.
ایده تحریک سلول های آسینار برای تولید انسولین مسئله تازه ای نیست اما در مقایسه با روش های ژنتیکی، داروهای بازدارنده کار را راحت تر می کنند.
