بررسی های اخیر نشان داده است، افرادی که شاخص توده بدنی طبیعی دارند و در اواخر زندگی خود نیز اضافه وزن پیدا نمی کنند، نسبت به افرادی که شاخص توده بدنی BMI آن ها زیاد است، عمر طولانی تری دارند. افرادی که در بزرگسالی چاق بودند و این روند اضافه وزن شان تا اواخر زندگی نیز ادامه داشته، بیشترین میزان مرگ و میر را داشته اند، در واقع چاقی و کاهش عمر رابطه مستقیمی باهم دارند. این نتیجه کلی از یک تحقیقات گسترده در طی سال های عمر افراد به دست آمده است که در دکتر چک بیشتر به آن خواهیم پرداخت.

مطالعه روی ارتباط چاقی با عمر افراد

هوی ژنگ محقق و دانش یار جامعه شناسی دانشگاه ایالتی اوهایو گفته است که تاثیر اضافه وزن روی مرگ و میر بسیار پیچیده است که به زمان شروع اضافه وزن و میزان افزایش وزن بستگی دارد. افرادی که در اوایل بزرگسالی وزن عادی دارند و در طی سال های زندگی شان افزایش کمی پیدا می کنند و در سال های پایان زندگی دچار اضافه وزن می شوند از عمر طولانی تری برخوردار هستند.
تحقیقاتی روی ساکنان اغلب سفیدپوست شهری در ماساچوست صورت گرفت که این بررسی ها  در خصوص اضافه وزن در خانواده ها و فرزندان آن ها بود؛ اما نتایج این بررسی نگران کننده بود؛ زیرا این فرزندان نسبت به والدین خود زودتر به افزایش وزن رسیده و در مقایسه با والدین شان زودتر چاق شده بودند. همین موضوع در آن ها افزایش احتمال مرگ دراثر چاقی را نشان می داد.

در این مطالعه، محققان روی 4576 نفر شامل گروه اصلی و  3753 فرزند آن ها تحقیق کردند. این مطالعه که مطالعه قلب نام داشت، در سال 1948 شروع شد و تا سال 2010 ادامه داشت.
در پایان این تحقیق تقریبا همه اعضا گروه اصلی فوت کردند. نتایج این بررسی روند BMI در تمام بزرگسالان را بیان می کرد و نسبت به تحقیقات قبلی درباره ارتباط با چاقی با مرگ ومیر مطالعه دقیق تری بود.

محققان در دو نسل داده های افراد 31 تا 80 سال را مورد بررسی قرار دادند. معیار اصلی آن ها شاخص BMIبود که بر اساس قد و وزن به گروه های کم وزن، وزن عادی و اضافه وزن طبقه بندی می شد. آن ها از این مطالعه در طی گذشت این سال ها به این نتیجه رسیدند که نسل های گذشته (والدین) هفت مسیر  BMI را در طول زندگی خود طی کرده بودند و فرزندان آن ها 6 مسیر را دنبال می کردند.

چه کسانی بیشتر عمر می کنند؟

این محققان با در نظر گرفتن عواملی مثل: جنسیت، تحصیلات، وضعیت تاهل، سیگاری بودن یا نبودن آن ها که روی مرگ آن ها تاثیر می گذارد را با مسیر BMI آن ها مقایسه کردند. به این نتیجه رسیدند، افرادی که وزن طبیعی داشتند و بعدها در طول زندگی اضافه وزن پیدا کرده بودند و چاق نشدند، عمر طولانی تری داشتند.

نفرات بعدی که بیشتر عمر کردند افرادی بودند که در طی سال های زندگی خود وزن طبیعی داشتند و بعدها اضافه وزن پیدا کردند؛ ولی وزن شان ثابت باقی مانده بود.

نفرات بعدی در نسل قدیمی بودند که شامل افرادی می شدند که قبلا چاق بودند و لاغر شده بودند. این افراد در رده های بعدی قرار داشتند. کسانی هم که در طول سال های عمرشان دچار افزایش وزن شده بودند و به این روند افزایش وزن ادامه داده بودند، عمر کوتاه تری داشتند. با اینکه این روند تحقیق روی نسل ها نتایج یکسانی را در بر داشت، محققان متوجه روند افزایش وزن نگران کننده در بین جوانان شدند.

ژنگ ادامه داد که سیر بیشتر BMI در سنین بالاتر به صورت صعودی است که این را نشان می دهد که اکنون با پیشرفت های پزشکی، جوانان چاق نسبت به افراد چاق در گذشته از عمر طولانی تری برخوردارند. اما این بررسی زنگ هشدار برای گروه جوانان محسوب می شود.

چون بیشتر افراد در مسیر افزایش وزن در گروه فرزندان قرار داشتند پس سهم آن ها در مرگ و میر 5.4 درصد در گروه اصلی به 6.4 بیشتر شده است. اگر چه در نسل های مختلف خطر مرگ و میر ناشی از چاقی کاهش یافته است.

نتیجه کلی از این یافته ها که به‌ صورت آنلاین در مجله آمریکایی Epidemiology منتشرشده این بود که  افرادی که در 50 سالگی اضافه وزن کمی پیدا می کنند و وزن خود را همچنان ثابت نگه می دارند، عمر بیشتری دارند.

ژنگ در پایان گفت: «ما از این تحقیقات گسترده اطلاعات زیادی از روند وزن در اوایل زندگی و ارتباط آن با مرگ و میر را به دست آورده ایم».