به تازگی مقاله ای منتشر شده است که نشان می دهد داروهای مخصوص درمان دیابت نوع دو و چاقی مفرط که با نام آگونیست های گیرنده پپتید شبه گلوکاگون 1 شناخته می شوند، ریسک بازگشت بیماری پانکراتیت حاد در افراد مبتلا به چاقی مفرط و دیابت نوع دو را کم می کنند.
بیماری پانکراتیت حاد و آگونیست های گیرنده پپتید شبه گلوکاگون 1؛ پیش زمینه
در نتیجه ابتلا به پانکراتیت حاد، پانکراس به طور ناگهانی دچار التهاب می شود.
تا پیش از این، پزشکان در تجویز داروهای آگونیست گیرنده پپتید شبه گلوکاگون 1 برای بیمارانی که سابقه ابتلا به پانکراتیت حاد داشتند، احتیاط می کردند. به باور آن ها، مصرف این داروها باعث تشدید بیماری می شود.
درباره مطالعه
محققان به منظور انجام این مطالعه، از داده های موجود در یک پایگاه داده بزرگ استفاده کردند. اطلاعات مربوط به 127 میلیون بیمار در 15 کشور مختلف و عمدتا آمریکا، در این پایگاه ثبت شده است.
اطلاعات مربوط به 638.501 بیمار مبتلا به پانکراتیت حاد در این پایگاه وجود داشت.
محققان به منظور انجام این مطالعه، بزرگسالانی که دچار چاقی مفرط و دیابت بوده و قبلا به پانکراتیت حاد مبتلا شده بودند را بررسی کردند.
آن ها قصد داشتند تاثیر مصرف داروهایی که برای درمان دیابت و چاقی مفرط (به خصوص، آگونیست های گیرنده پپتید شبه گلوکاگون 1، بازدارنده های SGLT2 و بازدارنده های DPP4) تجویز می شوند را بر ریسک ابتلای دوباره به این بیماری مشخص کنند.
علاوه بر این، سن، جنسیت، شاخص توده بدنی و جواب آزمایش خون بیماران هم بررسی شد.
آن ها تعداد بیمارانی که در مدت پنج سال پس از شروع مصرف این داروها دوباره به پانکراتیت حاد مبتلا شده بودند را زیر نظر داشتند. سپس وضعیت بیمارانی که آگونیست های گیرنده پپتید شبه گلوکاگون 1 برایشان تجویز شده بود را با بیماران مصرف کننده دو داروی دیگر مقایسه کردند.
یافته های مطالعه
به گفته نویسنده ارشد این مطالعه، “بررسی های ما نشان می دهد که داروهای آگونیست گیرنده پپتید شبه گلوکاگون 1 می توانند ریسک بازگشت بیماری پانکراتیت حاد در افراد مبتلا به چاقی مفرط و دیابت نوع دو را کم کنند. بنابراین، دیگر نگرانی های سابق وجود ندارد. حتی می توانیم این بیماری را هم بهتر مدیریت و کنترل کنیم.”
ابتدا وضعیت بیمارهای مصرف کننده آگونیست های گیرنده پپتید شبه گلوکاگون 1 با بیماران مصرف کننده بازدارنده های SGLT2 مقایسه شد. ریسک بروز دوباره التهاب در پانکراس آن دسته از بیمارانی که داروهای آگونیست بازدارنده GLP-1 را مصرف می کردند، 15.2 درصد بود اما در مصرف کنندگان بازدارنده های SGLT2 برابر با 24 درصد بود.
سپس وضعیت بیماران مصرف کننده آگونیست های گیرنده پپتید شبه گلوکاگون 1 با بیماران مصرف کننده داروهای DPP4i را مقایسه کردند. ریسک بازگشت بیماری در بیماران گروه اول فقط 14.4 درصد اما در بیماران مصرف کننده داروی دوم برابر با 23.3 درصد بود.
علاوه بر این، ریسک بروز دوباره التهاب در آن دسته از بیمارانی که هیچ کدام از این سه دارو را مصرف نمی کردند، 51.6 درصد بود.
محققان در پایان می گویند، “اگر بیشتر از آگونیست های گیرنده پپتید شبه گلوکاگون 1 برای درمان این گروه از بیماران استفاده شود، بهتر می توانیم این بیماری را کنترل کنیم. به طبع آن، کیفیت زندگی بیماران هم بیشتر می شود.”
